Παρασκευή 17 Οκτωβρίου 2014

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΗΣ ΠΕΡΣΕΦΟΝΗΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΛΕΙΨΗ ΣΤΟΝ ΣΚΟΡΠΙΟ





Η Περσεφόνη έβγαλε κραυγή. Μέσα από το ταφικό μνημείο της Αμφίπολης, η κόρη αποκαλύφθηκε, μίλησε. Ποιος από εμάς την άκουσε;…

Ένας νέος κύκλος ζωής ανοίγει μπροστά μας. Ξεριζώνουμε οτιδήποτε επιφανειακό, οτιδήποτε σαθρό, με μόνη επιταγή να ικανοποιήσουμε τις βαθύτερες ανάγκες του Εαυτού μας. Τι μας κάνει χαρούμενους; Τι μας κάνει ευτυχισμένους; Πως αντιλαμβανόμαστε την αγάπη; Τι ρόλο παίζει το χρήμα στην ζωή μας; Τι έχουμε κρυμμένο κάτω από το χαλάκι;

Τρεις προσωπικοί πλανήτες συναντώνται  στην 0η μοίρα του Σκορπιού στη 00:58 της 24ης Οκτωβρίου. Σελήνη, Ήλιος και Αφροδίτη, πρωταγωνιστές στην δεύτερη και τελευταία ηλιακή έκλειψη για το 2014.  Εδώ μας δίνονται δυο επιλογές:  το αυτοκαταστροφικό κεντρί του Σκορπιού ή ο Φοίνικας που αναγεννάται από τις στάχτες του. Η τριπλή αυτή σύνοδος αποκτά άλλες διαστάσεις. Χάνεται η ελαφρότητα της ύπαρξης και γίνεται κτητική, παθιασμένη, ζηλιάρα. Δανειζόμενη την υλική και σαρκική απόλαυση του Ταύρου, βυθίζεται στο σκοτάδι και υποπίπτει στο προπατορικό αμάρτημα…

Η Περσεφόνη είχε όλες τις πιθανότητες εναντίον της. Ζούσε στη λήθη, ήταν αδαής, αφελής και «παρθένα». Απόλυτα ενωμένη με την μητέρα της Δήμητρα, δεν είχε απομακρυνθεί ποτέ από την ασφάλεια της. Ο Πλούτωνας την ερωτεύτηκε και την ήθελε δική του, κοντά του, σε έναν κόσμο ψυχρό και νεκρωμένο. Κανείς δεν αντιτάχτηκε σε αυτήν του την επιθυμία. Ο Δίας, παντοκράτορας του σύμπαντος, όχι μόνο συμφώνησε αλλά, συνωμότησε επιτυχώς, ενορχηστρώνοντας το σκηνικό  της αρπαγής με τρόπο τέτοιο ώστε να μην το αντιληφθεί η Δήμητρα και σταθεί εμπόδιο.



Μέσα στην αγνότητα της άγνοιας, δεν θα ήταν παρά μονάχα εύκολο να παρασυρθεί στο Νύσσιον Πεδίο από τις Ωκεανίδες νύμφες. Τα αρώματα και η αφθονία των χρωμάτων της ανθισμένης γης, ήταν μια πρόκληση αισθήσεων στην οποία δεν μπορούσε να αντισταθεί. Η παγίδα κρυβόταν πίσω από το άνθος του Νάρκισσου. Απόλυτα συνυφασμένος με τον συμβολισμό, η Περσεφόνη υπέκυψε στον έρωτα της εικόνας, και στην απατηλή  εμμονή της σωματικής ζωής εις βάρος της ψυχής. Και η γη άνοιξε, ο Πλούτωνας άρπαξε το αντικείμενο του πόθου του, και το μόνο που ακούστηκε ήταν η κραυγή της νέας. Κι έτσι η Περσεφόνη, θύμα του Χθόνιου θεού, εγκλωβίστηκε στον Άδη. Κανείς όμως δεν νοιάστηκε παρά μόνο η «Μάνα» όταν αντιλήφθηκε την απουσία της. Ψυχρή και άκαρδη ακούγεται στα αυτιά μας η αδιαφορία όλων, όμως, ήταν η ίδια υπεύθυνη για τις επιλογές της, για την ζωή της, για τις πράξεις της.

Όταν η ψυχή χάνει τον δρόμο της, χρειάζεται χρόνος για να συνειδητοποιήσει την απώλεια. Όταν περιφέρεται στους λαβύρινθους της υλικής ματαιότητας, των ανούσιων επιθυμιών και της λαγνείας, όταν χάνει τη λαμπρότητα και το φως της ζεστασιάς, μόνο η «Μάνα» θρηνεί, μόνο η «Μάνα» παλεύει να επιστρέψει την «Κόρη» στον κόσμο των ζωντανών. Είναι η προστάτιδα ψυχή, ο ανώτερος Εαυτός, που θέλει να αναδυθεί και να επανενωθεί με το κομμάτι που της λείπει.
Χαμένοι μέσα στον κόσμο της ύλης, το ταξίδι αυτό δεν είναι μάταιο. Μέσα από την διαδικασία της καταβύθισης, καλούμαστε να βιώσουμε τον «θάνατο» του παρελθόντος που μας κρατά δέσμιους. Με την παραμονή μας στον «κάτω κόσμο», βιώνουμε την μεταμόρφωση και την αναγέννηση. Είναι η απαραίτητη προϋπόθεση να μεταλλάξουμε τα συναισθηματικά μας απωθημένα και να απαλλαγούμε από βαθειά ριζωμένες συνήθειες. 

Η προσπάθεια βέβαια δεν είναι ούτε απλή ούτε εύκολη. Όταν τελικά η μητέρα Δήμητρα, έπεισε τον Δία να της επιστραφεί η κόρη, εκείνος έστειλε τον Ερμή να αναγγείλει στον Πλούτωνα την απόφαση του. Ο άρχοντας του Άδη δεν μπορούσε να παραβλέψει τις εντολές, δεν ήταν όμως και διατεθειμένος να παραιτηθεί αμαχητί.  Η Περσεφόνη του ανήκε, την ήθελε δική του, ήθελε να επιστρέφει πάντα σε αυτόν. Έτσι την τάισε με σπόρους ροδιού και την ένωσε για πάντα με τον κάτω κόσμο. Τώρα πια έχει χάσει την ευκαιρία να ζει μόνιμα κάτω από το φως του Ήλιου. Είναι υποχρεωμένη να επιστρέφει στον Πλούτωνα, έστω και για λίγο. Κι έτσι ξεκίνησε έναν επαναλαμβανόμενο κύκλο ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο, το φως και το σκοτάδι…


Η Νέα Σελήνη στον Σκορπιό, υπενθυμίζει ότι η αλλαγή έρχεται πρώτα από μέσα μας. Το σώμα φιλοξενεί την ψυχή κι εμείς παραβλέπουμε να της δίνουμε το φως. Την ταΐζουμε με τους «σπόρους της ροδιάς» και την δεσμεύουμε με την ύλη και τις σαρκικές επιθυμίες. Η αδυναμία μας να αποχωριστούμε όσα και όσους έχουμε, και η απατηλή αίσθηση ότι η «κτίση» ανθρώπων και πραγμάτων χαρακτηρίζουν την ουσία της ύπαρξης μας, μας οδηγούν σε ολέθριες και βαλτωμένες καταστάσεις - σχέσεις. Η ανάσταση της ψυχής και η αναδόμηση των ουσιαστικών αξιών στη ζωή μας, είναι απαραίτητη προϋπόθεση στην εξέλιξη μας.

Ο ψυχοπομπός Ερμής, ανάδρομος και σχεδόν στάσιμος στο ζώδιο του Ζυγού, κατεβαίνει στον Άδη για να μας φέρει το μήνυμα. Στο τετράγωνο με τον Πλούτωνα, συναντά την εμμονή του αλλά καλείται να ξεριζώσει τα υποχθόνια σχέδια του. Με τον Βόρειο Δεσμό να βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής, ανοίγει ο δρόμος για την σύλληψη και εκπλήρωση μιας νέας κατεύθυνσης. Ο Ερμής στέκεται σαστισμένος απέναντι από τον Ουρανό, που του ζητά την αλλαγή, την αφύπνιση, την επανάσταση της πνευματικής του υπόστασης. Σε εξάγωνο με τον Δία στο υπέρλαμπρο ζώδιο του Λέοντα, κουβαλά το φως, την δάδα που θα μας οδηγήσει στον δρόμο για την επιστροφή…

Ο Ποσειδώνας σχηματίζει όψη τριγώνου με τα Φώτα και την Αφροδίτη, όμως μην σας ξεγελά, δεν είναι διατεθειμένος να μας χαριστεί. Ας μην ξεχνάμε ότι πρεσβεύει κάθε τι ιδανικό, την υπέρτατη αγάπη, το όραμα, την σύνδεση με το θεϊκό μας κομμάτι. Έχει την δύναμη να σε ταξιδέψει με ούριο άνεμο αλλά και να σε καταπνίξει στην θαλασσοταραχή. Ο ρόλος του εδώ είναι η συναισθηματική μεταμόρφωση μέσα από την πνευματική ευσυνειδησία. Να σου δώσει το όραμα που θα σε καθοδηγήσει έξω από το σκοτάδι.  Να αγαπάς αλλά όχι να εθελοτυφλείς. Να μην γίνεσαι θύμα της ρομαντικής σου ψευδαίσθησης. Να κερδίζεις χρήματα χωρίς να γίνεσαι δούλος…

Αυτά ορίζει το ταξίδι στην γη της ψυχικής μας Επαγγελίας. Όσο δύσκολο κι αν είναι, εμείς οφείλουμε να χρησιμοποιούμε τις εμπειρίες μας όχι ως δικαιολογία στην αποτυχία αλλά ως το σκαλοπάτι της ανόδου μας. Κι όπως είπε ο Carl Jung «Τίποτα δεν έρχεται στο φως της συνείδησης χωρίς πόνο»…   

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου